Decennia lang heeft de bouwplanning in de Verenigde Staten grotendeels de voorkeur gegeven aan analytische methoden zoals de Critical Path Method (CPM). Een historisch effectief alternatief – locatiegebaseerde planning – maakt echter een comeback, gedreven door de behoefte aan meer visueel, praktisch projectmanagement. Deze aanpak, die prioriteit geeft aan ruimte als een cruciale hulpbron, is niet nieuw; het heeft wortels die teruggaan tot het begin van de 20e eeuw, maar de acceptatie ervan is ongelijkmatig geweest.
Historische precedenten
Het concept van het plannen van werk op basis van locatie is geen moderne uitvinding. Enkele van de vroegste en meest succesvolle implementaties vonden zelfs plaats in de jaren dertig, met name tijdens de bouw van het Empire State Building. Met behulp van een systeem dat sterk leek op wat nu bekend staat als het Line of Balance-schema, handhaafde de projectsuperintendent een strikt tempo voor de constructie, fabricage en ontwerp van staal. Deze coördinatie, in combinatie met een nauwe samenwerking tussen de hoofdaannemer en de architect, resulteerde erin dat het gebouw in iets meer dan een jaar binnen het budget en eerder dan gepland werd voltooid.
Buiten iconische structuren vond locatiegebaseerde planning al vroeg grip in de productie. Goodyear in de jaren veertig en Duitse vliegtuigfabrikanten in de jaren dertig gebruikten soortgelijke tempoconcepten. Het idee verspreidde zich naar Japan en werd uiteindelijk een hoeksteen van het Toyota Productiesysteem, waar het bekend staat als takttijd – een methode voor het handhaven van een consistente, stabiele productie.
Waarom het uit de gratie raakte
Ondanks de bewezen effectiviteit verloor locatiegebaseerde planning in de VS terrein na de introductie van CPM. Critici voerden aan dat Line of Balance-schema’s de analytische nauwkeurigheid van CPM ontbeerden en deden ze af als louter visuele communicatiemiddelen. Hoewel onderzoek uit de jaren tachtig dit idee ontkrachtte, was de schade al aangericht: CPM was al de dominante planningsmethode geworden.
De terugkeer van snel werken
De afgelopen twintig jaar is locatiegebaseerde planning opnieuw opgekomen, gedreven door de behoefte aan meer praktische, visuele methoden. De Amerikaanse regering maakte tijdens de renovatie van het Pentagon in 2002 gebruik van een systeem met de naam ‘Short Interval Production Scheduling’. Verder onderzoek in Groot-Brittannië leidde tot de ontwikkeling van ‘week beat planning’. Het proefschrift van Olli Seppänen over het locatiegebaseerde managementsysteem heeft ook bijgedragen aan de heropleving ervan.
Tegenwoordig onderzoeken casestudies het gebruik van takttijd voor minder repetitieve bouwprojecten. De sleutel tot het effectief communiceren van een takttijd -plan blijft hetzelfde: een locatiegebaseerd schema, zoals een Line of Balance-schema, is essentieel. Of het nu in één, twee of meer dimensies wordt weergegeven, ruimte is een cruciale hulpbron die in elk bouwschema moet worden geïntegreerd.
De heropleving van locatiegebaseerde planning is niet simpelweg een heropleving van een oude methode; het is een erkenning dat prioriteit geven aan ruimte, werktempo en het behouden van visuele helderheid essentieel zijn voor succesvolle bouwprojecten. De lessen die zijn geleerd uit het Empire State Building en het Toyota Production System zijn vandaag de dag net zo relevant als decennia geleden
